Από τα “Κόκκινα Φανάρια” στην “Γκόλφω”

Μεσημέρι, ανηφορίζοντας την οδό Σταδίου. Στάση στο φανάρι πριν το Σύνταγμα. Με φόντο την πλατεία Συντάγματος, βάση του προ ολίγων μηνών κινήματος των αγανακτισμένων, αλλά και του ελληνικού Κοινοβουλίου που καιρό τώρα φαίνεται να παίζει ένα θέατρο σκιών. Με αυτοκίνητα και μηχανάκια σταματημένα στο φανάρι, φέρνω για μια στιγμή στο μυαλό μου τις εικόνες όλων αυτών που περάσαμε ως χώρα και λαός τον τελευταίο καιρό. 

Ξαφνικά, εκεί που ο επαναστατικός και πολιτικός μου ρεμβασμός βρίσκεται στο αποκορύφωμα, κάποιοι ψίθυροι από διπλανό δίκυκλο με επαναφέρουν στην πραγματικότητα. Η αιτία; Μια όμορφη ομολογουμένως και κομψή κοπελιά περνούσε την διάβαση πεζών προκαλώντας σχόλια θαυμασμού και αναστάτωση από τους άνδρες οδηγούς που ήταν μπροστά στο φανάρι. 

Δεν μπόρεσα να σταματήσω το μυαλό μου και από τούτον τον περίεργο συνειρμό: Λίγο πιο πίσω, από την μεριά της οδού Πανεπιστημίου αυτήν την φορά, στο θέατρο Ρεξ του Εθνικού Θεάτρου, ανεβαίνει η παράσταση «Τα κόκκινα φανάρια», μέσα στα πλαίσια του προγράμματος του Εθνικού με τίτλο «Τι είναι η πατρίδα μας;».

Το πράσινο φανάρι διέκοψε ξαφνικά τον συλλογισμό μου και με επανέφερε στην σοκαριστική πραγματικότητα. Για την υπόλοιπη ημέρα δεν μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου τις παραπάνω εικόνες. Είναι γεγονός ότι τέτοια περιστατικά αποτελούν μέρος της καθημερινότητάς μας. Και φθάνω στο σημείο να αναρωτιέμαι: Πού να βρεθεί διάθεση για υγιή αντίδραση και γόνιμο προβληματισμό, όταν τα μυαλά των νέων αλλά και των μεγαλυτέρων, στρέφονται αποκλειστικά προς την ικανοποίηση των πλέον ζωωδών μας ενστίκτων αγνοώντας οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα και ανάγκη; Πού διάθεση να σηκώσουμε κεφάλι, όταν τα μυαλά όλων είναι καρφωμένα στις οθόνες των υπολογιστών και τις τηλεοράσεις, όπου ισοπεδώνονται κυριολεκτικά ζωτικής σημασίας αντισώματα του λαού μας και του πολιτισμού μας στο βωμό της ηδονής; Μιλώ φυσικά για αυτήν την ακόρεστη και ανικανοποίητη φιληδονία, που όσο την “ταΐζουμε”, τόσο μας απομονώνει και αφερεί σταδιακά από τον ψυχισμό και τον χαρακτήρα μας ό,τι ανθρώπινο έχει μείνει μέσα μας να μας θυμίζει τις αξίες και ιδανικά με τα οποία οφείλουμε να λειτουργούμε στο σύνολο που λέγεται κοινωνία.

Έχουμε καταφέρει να στερήσουμε από έναν ολόκληρο λαό αλλά και από έναν ολόκληρο κόσμο το δικαίωμα του έρωτα και της αγάπης. Έχουμε ισοπεδώσει τις σχέσεις μεταξύ των ζευγαριών και των ανθρώπων γενικότερα. Έχουμε επιτρέψει στον εαυτό μας την εφήμερη ικανοποίηση και επαναπαυόμαστε στην προσπάθεια να χορτάσουμε τα ακόρεστα και αχαλίνωτα πάθη μας. Μέχρι εκεί δυστυχώς φτάνει το μυαλό των περισσοτέρων από εμάς. Η βιομηχανία των θεαμάτων ανθεί και κάνει πολύ καλά την δουλειά της, και ο κόσμος αποχαυνώνεται και εθίζεται σε περιεχόμενο χωρίς περιεχόμενο. Πού να βρεις μετά νέα παιδιά με όνειρα και στόχους, όταν πρωταρχικό όνειρο όλων κατήντησε η ικανοποίηση των σεξουαλικών ενστίκτων με κάθε τρόπο; Πού να βρεθεί έδαφος να φυτρώσει ο σπόρος του προβληματισμού, όταν η ατιθάσευτη σεξουαλικότητα έχει μετατρέψει σε καμμένη γη τις ψυχές των ανθρώπων;

Πρόκειται σίγουρα για ένα θέμα ταμπού. Όποιος μιλά για παραστράτημα χαρακτηρίζεται οπισθοδρομικός ή τρελλός! Όμως θεωρώ ότι έχει άμεση σχέση με την κατάσταση που βιώνουμε στην χώρα μας αλλά και τον κόσμο ολόκληρο. Θα το ξαναπώ… στερήσαμε από τα παιδιά μας το δικαίωμα να ερωτευθούν και να αγαπήσουν, όχι με τη στενή σεξουαλική έννοια των λέξεων που χρησιμοποιούμε σήμερα, αλλά αυθεντικά. Να αγαπήσουν τον συνάνθρωπο, το πρόσωπο, την φύση, την τέχνη, την ιστορία μας, τα ιδανικά μας. Να αγωνιστούν με ρομαντισμό και να αμφισβητήσουν. 

Κάποιοι θιασώτες της παγκόσμιας διακυβέρνησης, προσφέροντας άρτο και θεάματα, έχουν καταφέρει να απλώσουν ένα αδιαπέραστο δίχτυ μπροστά μας, που δεν αφήνει το παραμικρό περιθώριο να μπολιαστούν οι ψυχές μας και οι ζωές μας με τα παραπάνω ιδανικά. Έτσι, πίσω από αυτό το δίχτυ, οργιάζει η αδιαφορία, ο ωχαδελφισμός, η εκμετάλλευση, ο τελειωτικός και ολοκληρωτικός ισοπεδωτισμός. Λυπάμαι που κάνω αυτήν την διαπίστωση, αλλά έτσι δεν μπορούμε να διεκδικήσουμε αλλαγή και επανάσταση. Το μόνο που καταφέρνουμε είναι να συνεχίσουμε επαναπαυμένοι την ρουτίνα μας, μεταθέτοντας τις ευθύνες αλλού.

Ποιά είναι τελικά η πατρίδα μας; Θα τολμούσα να πω ότι δίνει την εικόνα μιας βάρκας ακυβέρνητης που την σέρνουν τα κύματα εδώ κι εκεί, ενός έθνους δίχως συνείδηση και ταυτότητα. Το θέατρο εκφράζει τον πολιτισμό και μέσα από την παράσταση «κόκκινα φανάρια» εκπροσωπεί οπωσδήποτε ένα μεγάλο κομμάτι της σημερινής κοινωνίας, ίσως την πλειοψηφία. Ίσως όμως τα πράγματα να μην είναι ακριβώς όπως φαίνονται. Θέλω να πιστεύω ότι στην χώρα μας υπάρχει ακόμη μαγιά, ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι με αντιστάσεις. Και ότι ήρθε η ώρα αυτοί οι άνθρωποι να στρωθούν στη δουλειά για να αφυπνίσουν όλους εμάς τους υπολοίπους. Το οφείλουν στα νέα παιδιά, το οφείλουν στον εαυτό τους, το οφείλουν στην πατρίδα.

Σε ένα άλλο διαφημιστικό του Εθνικού Θεάτρου διαβάζω στα «προσεχώς» για την παράσταση «Γκόλφω», και αντιπαραβάλλω τα δύο έργα και τη σύγχρονη μεταφορά τους στο θέατρο. Λοιπόν, θα προτιμήσω την φουστανέλα από το μίνι, με την ελπίδα ότι ίσως μας μάθει, μέσα από την θυσία, ξανά να ερωτευόμαστε. Οψόμεθα…

 koinonikianatoli